അംബേദ്ക്കര്‍

ശ്രീ.എന്‍.കെ.ജോസ് രചിച്ച ‘അംബേദ്കര്‍’ എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിന് ഒരു അവതാരിക എഴുതുന്നത് എനിക്ക് സന്തോഷമുള്ള കാര്യ മാണ്. അതിന് എന്നോട് ശ്രീ.ജോസ് ആവശ്യപ്പെട്ടതിന് അദ്ദേഹത്തോട് എനിക്ക് കൃതജ്ഞതയുണ്ട്.

ആധുനിക കേരളത്തിന്റെ സാംസ്‌കാരിക-സാമൂഹികരംഗത്ത് വമ്പിച്ച പരിവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കിയ പല പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ചരിത്രം രചിച്ചിട്ടുള്ള പേരുകേട്ട ഒരു ചരിത്രകാരനാണ് ശ്രീ. ജോസ്. ഇതിനകം ‘ചാന്നാര്‍ ലഹള’, ‘ക്ഷേത്രപ്രവേശന വിളംബരം’, ‘വേലുത്തമ്പി ദളവാ’, ‘വൈക്കം സത്യാഗ്രഹം’, ‘ദിവാന്‍ മണ്‍റോ’, ‘പുലയലഹള’, ‘അയ്യന്‍കാളി’ ആദിയായ അനേകം ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം രചിച്ചിട്ടുണ്ട്. ചരിത്രഗവേഷണവും രചനയും കേവലം നിഷ്പക്ഷമായി ചെയ്യുവാന്‍ കഴിയുന്നതല്ല; സ്ഥാപിത താത്പര്യങ്ങളോ വിപ്ലവതാത്പര്യങ്ങളോ നീതികരിക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും ചരിത്രവ്യാഖ്യാനം അവയുടെ ചട്ടക്കൂടാണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരു ചരിത്രകാരനാണ് ശ്രീ. ജോസ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചരിത്രവീക്ഷണത്തില്‍ ഇന്ത്യയിലെ പരമ്പരാഗതമോ ആധുനികമോ ആയ സാമൂഹികക്രമങ്ങളില്‍ അവശതയും മര്‍ദ്ദനവും അനുഭവിക്കുന്ന ജനവിഭാഗങ്ങളുടെ വിമോചനം പരമലക്ഷ്യമാണ്. അതിലും വിശേഷിച്ച്, നൂറ്റാണ്ടുകളായി ഭാരതത്തില്‍ നിലനിന്നുപോരുന്ന ജാതിവ്യവസ്ഥിതിയില്‍ ചാതുര്‍വര്‍ണ്യത്തിനും അപ്പുറത്ത് മനുഷ്യത്വം ഒരുവിധത്തിലും മാനിക്കപ്പെടാതെ ജീവിക്കുന്ന ദലിത് വിഭാഗത്തിന്റെ അടിമത്തത്തില്‍നിന്നുള്ള വിടുതലാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചരിത്രപഠനങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം എന്ന് പ്രസ്താവിക്കുന്നതില്‍ തെറ്റില്ലെന്നു തോന്നുന്നു. ആത്മനിഷ്ഠതയുടെ ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചരിത്രഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ എല്ലാം രചിച്ചിട്ടുള്ളത്. അവയുടെ തുടര്‍ച്ചയായി, ഇന്നു ഭാരതത്തില്‍ ദലിത് വിമോചന സമരങ്ങള്‍ക്ക് പ്രധാന ആയുധമായ അംബേദ്കറിസം എന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രം അംബേദ്കറിന്റെ ജീവചരിത്രം ആധാരമാക്കി വ്യക്തമാക്കുകയാണ് ഈ ഗ്രന്ഥത്തില്‍ ശ്രീ. ജോസ് ചെയ്യുന്നത്. ഒരര്‍ത്ഥ ത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇതഃപര്യന്തമുള്ള എല്ലാ ചരിത്രഗവേഷണങ്ങളുടേയും അടിസ്ഥാനം എന്തായിരുന്നു എന്നു പ്രഘോഷിക്കുകയാണ് ഈ ഗ്രന്ഥം-അതോടൊപ്പം കേരളത്തിലെ ദലിത ജനവിഭാഗത്തിന്റെ സമരായുധത്തിനു മൂര്‍ച്ചകൂട്ടാന്‍ അതു സഹായിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന്റെ മുകളില്‍ പ്രസ്താവിച്ച ചരിത്രഗവേഷണ സമീപനമാണ് ചരിത്രകാരന്മാരുടെയും, ഇതര വിപ്ലവ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെയും ഇടയില്‍ അദ്ദേഹത്തെ ഒരു വിവാദപുരുഷന്‍ ആക്കുന്നത്. ‘വിവാദപുരുഷന്‍’ എന്ന തലക്കെട്ടിലാണല്ലോ, കഴിഞ്ഞവര്‍ഷം ശ്രീ. ജോസിന്റെ ഷഷ്ഠിപൂര്‍ത്തി ആഘോഷിച്ചപ്പോള്‍ ശ്രീ. പാവുണ്ണി തൈക്കാട് അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു പ്രബന്ധം പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയത്. ആത്മനിഷ്ഠതയില്‍നിന്നും വേര്‍പെടുത്തി നിഷ്പക്ഷ സമീപനമാണ് ചരിത്രഗവേഷകനു വേണ്ടത് എന്നു ശഠിക്കുന്നവര്‍ അദ്ദേഹത്തിനു വേണ്ടത്ര വസ്തുനിഷ്ഠതയില്ലെന്നു വിമര്‍ശിക്കും. ബ്രാഹ്മണ മേധാവിത്വമല്ല, ഫ്യൂഡല്‍-മുതലാളി മേധാവിത്വമോ, അല്ലെങ്കില്‍ പുരു ഷമേധാവിത്വമോ ആണ് ഭാരത-സാമൂഹിക-സാംസ്‌കാരിക ചരിത്രത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന താക്കോല്‍ എന്നു കരുതുന്നവര്‍ക്ക് ശ്രീ. ജോസ് ഭാരതസമൂഹത്തിലെ കേന്ദ്ര യാഥാര്‍ത്ഥ്യം കാണാത്ത ആളാണ്. ഈ വിവാദങ്ങളിലേക്ക് അവതാരകന്‍ എന്ന നിലയ്ക്ക് ഞാന്‍ ഇവിടെ പ്രവേശിക്കുന്നില്ല. അതു ചര്‍ച്ചചെയ്യാനുള്ള ചരിത്രപാണ്ഡിത്യം എനിക്കില്ലതാനും. എങ്കിലും, ഏതു ചരിത്രവ്യാഖ്യാനവും ആത്മനിഷ്ഠത ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതാണെന്നും ഭാരതസമൂഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ജാതി ഒരു മുഖ്യ സ്വതന്ത്ര യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണെന്നും ഞാന്‍ കരുതുന്നുവെന്ന് ഇവിടെ പ്രസ്താവിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഭാരതത്തിന്റെ ദേശീയ സാംസ്‌കാരികോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ഭാഗമായിട്ടാണ് ഹിന്ദുമതത്തിലും ഹിന്ദുസമൂഹത്തിലും നവീകരണ പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ ഉടലെടുത്തത്. അവയുടെ അനുബന്ധമായിരുന്നു പരമ്പരാഗത ജാതി വ്യവസ്ഥിതിക്കെതിരായ സമരങ്ങള്‍. അക്കൂട്ടത്തില്‍ വിദ്യാസമ്പന്നരായ ഉന്നതജാതീയരുടെ സ്വയം വിമര്‍ശനവും അധഃകൃതരുടെ സ്വത്വബോധത്തിന്റെ ഉണര്‍ച്ചയും ഉളവായി. എന്നാല്‍, അബ്രാഹ്മണരുടെ ജാതിവിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്കുതന്നെ വിവിധ ആശയാടിസ്ഥാനങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. കേരളത്തില്‍ ശ്രീനാരായണഗുരു അദ്വൈതത്തിന് പുതിയ വ്യാഖ്യാനം കൊടുത്തുകൊണ്ടാണ് ബ്രാഹ്മണമേധാവിത്വം എതിര്‍ത്തത്. തമിഴ്നാട്ടിലെ ഇ.വി. രാമസ്വാമി നായ്ക്കര്‍ യുക്തിവാദത്തിലാണ് ദ്രാവിഡകഴകത്തെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചത്. ഇവ രണ്ടും ജാതിക്കെട്ടിലെ പഞ്ചമര്‍ക്കു മുകളിലുള്ള ജാതികളുടെ ഉണര്‍വാണ് പ്രകടമാക്കിയത്. എന്നാല്‍, മഹാരാഷ്ട്രയില്‍ മഹാത്മ ഫൂലേയും അതിനുശേഷം അംബേദ്കറും നേതൃത്വം കൊടുത്തത് പഞ്ചമരുടെ സ്വയം ബോധവല്‍ക്കരണ പ്രസ്ഥാനത്തിനായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് പരമ്പരാഗത സാമൂഹികവ്യവസ്ഥിതിയില്‍ ഏറ്റം താഴേക്കിടയില്‍ അനീതി അനുഭവിക്കുന്ന ദലിത് വര്‍ഗത്തിന്റെ വിമോചന സമരചരിത്രത്തില്‍ അംബേദകറിസത്തിന് ഒരു മുഖ്യസ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നു, തുടര്‍ന്ന് ഉണ്ടായിരിക്കുകയും ചെയ്യും.

ഗ്രന്ഥത്തിലെ നിഗമനങ്ങളില്‍ എനിക്കു യോജിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തതുണ്ടെങ്കില്‍ അത് ഈ അവതാരികയില്‍തന്നെ പറയുന്നതിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം എനിക്കുണ്ടെന്ന് ശ്രീ. ജോസ് എഴുതിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് എന്റെ ഒരു വിയോജിപ്പ് എടുത്തുപറയേണ്ടതുണ്ട്. ഗാന്ധിസവും ഹൈന്ദവരാഷ്ട്ര സിദ്ധാന്തവും കാതലായ കാര്യങ്ങളില്‍ വ്യത്യാസമില്ലാത്ത ബ്രാഹ്മണമേധാവിത്വ സിദ്ധാന്തങ്ങളായി കാണിക്കാനുള്ള ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന്റെ പ്രവണത ചരിത്രയാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിന് നിരക്കുന്നതല്ല. കൂടാതെ, ഗാന്ധിജി വിദേശ മേല്‍ക്കോയ്മയില്‍നിന്നുള്ള ദേശീയസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു മുന്‍ഗണന നല്‍കിയതിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ജാതിമതവര്‍ഗ ഭേദങ്ങള്‍ക്കതീതമായി ഭാരതജനതയെ കൂട്ടിയിണക്കാന്‍ ഉദ്യമിച്ചു. അതു കൊണ്ട് സ്ഥാപിതതാത്പര്യങ്ങളോടു രാജി ചെയ്യേണ്ടതായും വന്നു. അതു രാഷ്ട്രീയസ്വാതന്ത്ര്യ സമരകാലത്തു തെറ്റായിരുന്നു എന്നു പറയുവാന്‍ സാധിക്കുമോ? സമൂഹത്തില്‍ നീതിവിപ്ലവം സാധിച്ചശേഷമാണ് രാഷ്ട്രീയസ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ടാകേണ്ടതെന്നു ശഠിച്ച പല പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. അംബേദ്കറും ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ അങ്ങനെ ചിന്തിച്ചിരിക്കണം. എന്നാല്‍, വട്ടമേശ സമ്മേളനത്തില്‍ വച്ചാണ് ബ്രിട്ടീഷ് മേല്‍ക്കോയ്മയില്‍ അധഃകൃതര്‍ക്കു നീതിയുണ്ടാകയില്ല, രാഷ്ട്രീയമായി സ്വതന്ത്രഭാരതത്തില്‍ മാത്രമേ നീതിസമരം വിജയിക്കൂ എന്ന് അംബേദ്കര്‍ ആദ്യമായി തുറന്നു പ്രസ്താവിക്കുന്നത് എന്നു തോന്നുന്നു. സ്വതന്ത്ര ഭാരതത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ജനാധിപത്യ വ്യവസ്ഥിതിയില്‍ മാത്രമേ ആ സമരത്തിനു സാദ്ധ്യതയും വിജയവും ഉണ്ടാകയുള്ളു എന്നര്‍ത്ഥം. ഗാന്ധിസത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിലും ഗാന്ധിസം വിമര്‍ശിക്കുന്നതിലുമാണ് അംബേദ്കറിസത്തിന് സാംഗത്യമുണ്ടാകുന്നത്. വേറൊരു കാര്യംകൂടെ. ‘ഗാന്ധിസം ആര്യധര്‍മ്മത്തിന്റേയും ബുദ്ധമതത്തിന്റെയും ക്രിസ്തുസന്ദേശത്തിന്റെയും, പിന്നെ തനിക്കു ലഭിച്ച എല്ലാറ്റിന്റെയും ഒരു അവിയല്‍ മാത്രമായിരുന്നു’ എന്ന ശ്രീ ജോസിന്റെ നിഗമനത്തോട് ഞാന്‍ യോജിക്കുന്നു. ‘അംബേദ്കറിസവും ജാതിവിരു ദ്ധത, ബുദ്ധമത തത്വങ്ങള്‍, ലിബറല്‍ ജനാധിപത്യം, വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും സമരത്തിലുംകൂടെ ബോധവല്‍കരണം, ആദിയായവ കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്ത ഒരു അവിയലായിരുന്നു എന്നു പറയാം. അര്‍ദ്ധസത്യങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങള്‍ നിലവിലിരിക്കുന്നിടത്ത് ഭാഗികസത്യങ്ങള്‍ കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തുള്ള അവിയല്‍ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങള്‍ക്ക് സ്ഥാനമുണ്ടെന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. എന്റെ വിയോജനക്കുറിപ്പ് ഇവിടെ നിറുത്തുന്നു.

ഭാരതസമൂഹം ജനങ്ങളുടെ മനുഷ്യത്വത്തോടു നീതിചെയ്യണമെന്ന് അഭിലഷിക്കുന്ന എല്ലാ മലയാളികള്‍ക്കും അംബേദ്കറിസം മനസ്സിലാക്കുന്നതിന് ഈ ഗ്രന്ഥം സഹായകരമാകട്ടെ എന്നു ഞാന്‍ ആശംസിക്കുന്നു.